“ပဥၥလက္ ႏွင္းစက္”
မင္း ႐ွိေနခဲ့တဲ့.. ေဆာင္းမနက္တုန္းက..
ဝန္းက်င္တစ္ခြင္… လွပေနလုိက္တာ…
နတ္ဘံု နတ္နန္းေတာင္…
အေရာင္ေဖ်ာ့… ေမွးမိွန္ခဲ့ရၿပီ …..။
လြမ္းတယ္ ႏွင္းစက္…
ေ၀းလြင့္ခဲ့တဲ့… ဒီေႏြမနက္ခင္း….
မင္းလဲ မ႐ွိ… ႏွင္းလဲ မ႐ွိ….
ငါ့ရင္ထဲလဲ… ႏွလံုးသား မ႐ွိ….
နင္ ေ႐ွာင္ပုန္းတဲ့… အခ်ိန္မွာ…
အရာရာဟာ… အဓိပၸါယ္ မဲ့ခဲ့ရၿပီ…..။
ဘယ္လို လုပ္မလဲ… ႏွင္းစက္ရယ္…
ဥေပကၡာထားတဲ့… ငါ မတရားတာလား…
မာယာမ်ားတဲ့… နင့္အမွားလား…
မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ .. ျဖစ္ေနေပမဲ့…
မ်က္ရည္ကင္းတဲ့ .. ငိုျခင္းေတြၾကား…
ငါ့ႏွလံုးသားက.. တစ္စစီ… ပဲ့ေၾကြခဲ့ရၿပီ…..။
ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္… ႏွင္းစက္ေရ…
အေပ်ာ္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ေပမဲ့..
အမုန္းဆိုတာ. ေရာက္မလာခဲ့ပါဘူး…
ႏွလံုးသားမွာ ခို၀င္… တြယ္ငင္ခဲ့ဖူးတဲ့…
သံေယာဇဥ္ နဲ႔.. အမွတ္တရ…ရင္ခြင္…
ျပန္ျမင္ေယာင္ရင္း.. လြမ္းေနခဲ့တာ…
နင္ ေက်နပ္စြာ… ၀မ္းေျမာက္ႏိုင္ပါေစရယ္ ….။
မေမ့ဘူး.. ႏွင္းစက္…
ကံၾကမၼာ ဆိုတာ.. အလွည့္အေျပာင္းနဲ႔…
ကံေကာင္းလာတဲ့.. တစ္ေန႔…
ငါတို႔… ျပန္ေတြ႔ၾကမွာပါ…
ငါ လိုခ်င္တာ... ျဖဴစင္ျခင္းနဲ႔…
၀င္းပေနမဲ့.. နင့္ႏွလံုးသား…
အေရာင္ေတြနဲ႔.. ျခားနားသြားတဲ့ အခါ…
ငါ သိပ္လြမ္းေနတယ္ဆိုတာ… နင္ ျမင္သြားတဲ့တစ္ေန႔…
ရင္ဖြင့္ႀကိဳမဲ႔.. ေဆာင္း မနက္ခင္း…
ေအးျမ ႏွင္းစက္.. ေဝလိမၼယ္…….။
“ထာ၀ရ ေဆာင္းသစၥာ”
No comments:
Post a Comment