“ေဆာင္း ေၾကြ ေႏြ”
ဆီးႏွင္းျမဴေ၀..
ေခၽြတဲ့ ေဆာင္း.. ျပန္ေျပာင္းလို႔ သစ္ခဲ့တယ္…
ပုရစ္ဖူးတို႔ စီခ်ယ္…
႐ြက္သစ္ေတြရယ္... ေ၀ခဲ့ပါၿပီ………
အျမတ္ႏိုးဆံုး. ႏွင္း..
မင္းကို ခ်စ္ျခင္း သမုဒယ …
ယုယကာ က်ိ္န္တြယ္ မျပတတ္ေပမဲ့…
ခုဘ၀မွာ..
သက္ဆံုးထိတိုင္…
စြဲၿမဲခိုင္မာ … ေႏွာင္တြယ္ကာၿငိ….
မင္းသိေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵ…
ငါ့ရင္မွာ… ထာ၀ရ ႐ွိေနမွာပါ..။
အမွတ္တမဲ့နဲ႔. မိုးလင္းခဲ့ရတဲ့…
ညတစ္ညရဲ႕.. လရိပ္ေအာက္မွာ…
အမွတ္တရနဲ႔ … ၿငိခဲ့ရတာက…
ငါ့ႏွလံုးသားမွ… သံေယာဇဥ္….
ႏွင္း… ေပ်ာက္တဲ့ ေႏြ… ကို ....
ရင္မဆိုင္ရဲေသာ… ေဆာင္း....
ရြက္ေဟာင္းေၾကြတတ္တဲ့…
ေႏြမ်က္၀န္းေတြ….
႐ွစ္ခြင္မႈိင္းတဲ့ … အ႐ိုင္းေျမမွာ ...
ေနရစ္ခဲ့ဘို႔ဆိုတာ…
ေဆာင္းရင္ေငြ႕နဲ႔… အသက္ဆက္ရသူအဖို႔…
ဆို႔နင့္ေၾကကြဲမႈ…. ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္…
အရင္းအႏွီးလုပ္ၿပီး…
အဆံုးသတ္ ပ်က္ေၾကြျခင္း… ျဖစ္ရမွာပါ…..။
အစိမ္းေရာင္ခမ္းဆီးစေတြ…
လြင့္ပ်ံေနတာေတာင္…
ရင္ထဲလႈပ္ခတ္လြန္းလို႔…
ေဆာင္းႏွင္းစက္..ရဲ႕…
အစိမ္းေရာင္သန္းတဲ့..
ဒီမ်က္၀န္းနဲ႔ ... စကားလံုး တစ္ခ်ိဳ႕…
ငါရင္ဆိုင္ဘုိ႔…
စြမ္းအား.. မ႐ွိတာ မွန္ေပမဲ့...
နင္ခ်န္ခဲ့တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ...
ေနခဲ့ရဲတဲ့ အားအင္ ...
ရင္ထဲ ႐ွိေအာင္... ပ်ိဳးရမွာပါပဲ....။
ဒါေပမဲ့ ...
နင္ မေမ့ပါနဲ႔.. ႏွင္းစက္..
နင္ေပးတဲ့အသက္..နဲ႔..
ေဆာင္းရက္ေတြ... ႐ွည္ခဲ့ရတာေလ...
ႏွင္းေပ်ာက္တဲ့ ေႏြ မွာ....
ေဆာင္းက ... ဘယ္လို အသက္ဆက္ရမွာတဲ့လဲ...?
ေျဖႏုိင္တယ္ဆို ... ေျဖပါ ႏွင္းစက္ ....
စိမ္းရက္ခဲ့မယ္ ဆိုရင္လဲ...
ႀကိဳတင္လို႔ေတာ့... အသိေပးပါေနာ္..
ေဆာင္းဥယ်ာဥ္က ... ပန္းကေလးေတြကိုလဲ...
၀ုိင္းကူ.. ငုိေပးတတ္ေအာင္...
ငါ... သင္ေပးထားခ်င္လုိ႔ပါ....။
“ထာ၀ရ ေဆာင္းသစၥာ”
No comments:
Post a Comment